Witold Gombrowicz to jeden z najpopularniejszych powieściopisarzy polskich.
Nowelista i dramaturg może pochwalić się niezwykłą umiejętnością patrzenia na człowieka pod kątem jego psychologicznego uwikłania w innych ludzi i spuścizny kultury. W jego twórczości można odnaleźć poczucie absurdu, a także obrazoburstwo dotyczące przyjmowanych przez społeczeństwo tradycyjnych wartości.
Język i narracja
W swoich działach Gombrowicz stosuje narrację pierwszoosobową (wyjątek stanowią „Opętani”). Jeśli chodzi o język, to trzeba przyznać, że pisarz mistrzowsko operuje neologizmami, a także tworzy swego rodzaju słowa kluczowe, które mają za zadanie naprowadzić czytelnika na ukryty sens schowany pod ironiczną wręcz formą.
W swojej pierwszej powieści „Ferdydurke” podejmuje tematy związane z formą jako uniwersalną kategorią, pojmowaną nie tylko w sposób filozoficzny, ale także socjologiczny i estetyczny. Książka ta jest satyrą różnych polskich środowisk, ale także pokazuje jednostkę jako część społeczeństwa borykającą się ze sobą i otaczającym światem.
„Dzienniki”
Wielu badaczy piśmiennictwa jest zdania, że „Dzienniki” Gombrowicza to jego szczytowe osiągnięcie literackie. Dzięki tej formie literackiej pisarz ma możliwość podjęcia istotnych tematów, używając środków właściwych literaturze pięknej.
W dorobku literackim Witolda Gombrowicza można znaleźć: „Pamiętniki z okresu dojrzewania”, „Na kuchennych schodach”, „Ferdydurke”, „Iwona, księżniczka Burgunda”, „Szczur”, „Opętani”, „Trans-Atlantyk”, „Ślub”, „Dziennik 1953-1956”, „Bakakaj”, „Pornografia”, Dziennik 1957-1961”, „Kosmos”, „Dziennik 1961-1966”, „Wspomnienia polskie. Wędrówki po Argentynie”, „Wiersz do Izy i Malwiny”, „Kronos”.Podobne wpisy:
